W imię Jezusa – tymi słowami rozpoczyna zawsze głoszenie nauk rekolekcyjnych brat Moris ze wspólnoty Małych Braci. Żyjemy w świecie, w którym wielu ludzi uznaje wartości, które niesie ze sobą chrześcijaństwo i chciałoby wierzyć w Chrystusa. Niejednokrotnie ci sami ludzie jednocześnie odcinają się od Kościoła i darzą go często niechęcią. W świecie wielkich przemian często zwraca się uwagę na sprawy przyziemne, a tym samym odwraca się od Boga. Brak harmonii, nieustanna gonitwa, zamęt – to obraz życia, który często nie wydaje się być czymś odległym, przeciwnie staje się bardzo realny. Dzisiejszy świat nie tyle żyje w epoce przemian, co bardziej przeżywa radykalną przemianę sposobu bycia, postępowania, wartościowania rzeczy i relacji, wszystko to znajduje się w głębokim kryzysie.

W kontekście dokonywania się rzeczy nowych, wśród zagrożeń, w niepokoju i współczesnych troskach, poszukiwaniu świata pełnego braterstwa, ludzie tęsknią za prawdziwymi relacjami pełnymi zaufania i pokoju. Czy istnieją jakieś wartości duchowe, które współczesnemu człowiekowi powinny towarzyszyć, by mógł odkryć swoje powołanie? Czy w ogarniętym zamętem świecie można żyć w wymiarze duchowym, nie zamykając się za murami klasztoru i nie uciekając w schronienie pustelni? Czy osoba świecka niosąca ze sobą ciężary codziennego dnia, może jednocześnie otworzyć się w pełni na kontemplację i modlitwę w ciszy? Gdzie w tym współczesnym świecie miejsce na kontemplację? Czy taki termin jest jeszcze rozumiany? Pewnie dla większości osób, kontemplacja kojarzy się wyłącznie z murami klasztoru. Wszystkie te zjawiska, wskazują na potrzebę doświadczenia czegoś prawdziwego i głębszego niż to, co daje świat. Jednym z najważniejszych wyzwań Kościoła w obecnym świecie, jest pomoc człowiekowi w przeżyciu autentycznego doświadczenia Boga, wskutek czego duchowa postawa chrześcijanina powinna charakteryzować się przede wszystkim dawaniem świadectwa własnego doświadczenia Boga.

W czasach, kiedy świat oferuje coraz to nowe atrakcje, potrzeba doświadczenia Boga jest coraz większa. Duchowość nazaretańska odwołuje się do życia jakie Jezus prowadził w Nazarecie. Duchowość ta charakteryzuje się kontemplowaniem Jezusa, które wiązał Karol de Foucauld z działaniem – świat bowiem dla Karola jest miejscem realizacji duchowości nazaretańskiej. Oto, dlaczego w dwudziestym pierwszym wieku, chrześcijanin bardziej niż kiedykolwiek potrzebuje utwierdzenia w przekonaniu, że duchowość nazaretańska jest możliwa.

O duchowości Nazaretu według Karola de Foucauld.