Mk 7, 31-37

Spojrzeć w niebo i modlitewnie westchnąć

Jezus opuścił okolice Tyru i przez Sydon przyszedł nad Jezioro Galilejskie, przemierzając posiadłości Dekapolu. Przyprowadzili Mu głuchoniemego i prosili Go, żeby położył na niego rękę. On wziął go na bok, z dala od tłumu, włożył palce w jego uszy i śliną dotknął mu języka; a spojrzawszy w niebo, westchnął i rzekł do niego: "Effatha", to znaczy: Otwórz się. Zaraz otworzyły się jego uszy, więzy języka się rozwiązały i mógł prawidłowo mówić. Jezus przykazał im, żeby nikomu nie mówili. Lecz im bardziej przykazywał, tym gorliwiej to rozgłaszali. I przepełnieni zdumieniem mówili: "Dobrze wszystko uczynił. Nawet głuchym słuch przywraca i niemym mowę".

Rozważanie

Podczas ostatniej wieczerzy Jezus podniósł oczy ku niebu i modlił się o jedność dla Jego uczniów. Podczas rozmnażania chlebów również wykonuje ten gest. Także w dzisiejszym fragmencie Ewangelii Jezus najpierw zwraca oczy ku górze - niebo, wzdycha do Ojca i uzdrawia. Jezus angażuje się w życie człowieka, aby mu pomóc, ale pierwszeństwo ma zaangażowanie w relację z Ojcem. Nieustanne bycie z Ojcem i dla Ojca przejawiające się również w małych gestach zewnętrznych jest źródłem bycia z człowiekiem i dla człowieka.
Kontemplacja, zdaniem Błogosławionego Karola, to „nieustanna modlitwa, trwanie oczyma duszy, która nigdy nie zaprzestaje wpatrywania się w Umiłowanego". Godziny wpatrywania się na Adoracji w Jezusa i stała myśl o Nim popychała Karola w kierunku najbardziej potrzebujących.

Modlitwa

Jezu, pragniemy, aby każdy nasz gest był poprzedzony spojrzeniem w górę i westchnieniem modlitewnym do Ciebie i Twojego Ojca. Dzięki temu jakość naszej pomocy drugiemu będzie z pewnością większa, a sam dobry czyn będzie kontynuacją modlitwy i sam się w nią przemieni. Chcemy Ciebie wielbić i Tobie służyć w naszych braciach i siostrach!

Rozważa ks. Mateusz, Wspólnota Kapłańska Jezus Caritas, diecezja Koszalińsko-Kołobrzeska