J 15, 9-17

Ojciec tęskni

Jezus powiedział do swoich uczniów: "Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Trwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna. To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni jego pan, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Nie wy Mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał – aby Ojciec dał wam wszystko, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali".

Rozważanie

Cały czas „przed naszą erą” jest czasem ogromnego poszukiwania Boga. Wiele religii na różny sposób próbowało podać wskazówki będące pomocą na tej drodze. Człowiek podejmował wiele wysiłków, aby choćby otrzeć się o to, co boskie. Jezus przynosi nam prawdziwie Dobrą Nowinę: „To nie wy wybraliście Mnie, lecz Ja wybrałem was”. Źródłem naszej odwiecznej tęsknoty za Nim jest Jego tęsknota za nami. W Bogu od początku świata było ogromne pragnienie bliskości z człowiekiem. My możemy tylko przyjąć tę bliskość. Nie poprzez ofiary i wysiłki, ale poprzez przyjaźń, spędzanie czasu z Nim. Ojciec chce dać nam wszystko o co poprosimy nie dlatego, że dał się „obłaskawić” naszymi modlitwami. Jako najlepszy Przyjaciel dzieli się wszystkim, co ma najlepszego z tymi których kocha.

Tajemnicą tej przyjaźni z Jezusem jest moment oddania życia na krzyżu. Całe to wydarzenie mówi: „jesteś dla Mnie najważniejszy…”. Jezus otwiera przed swoimi uczniami to doświadczenie – „Ja życie moje oddaję, aby je potem znów odzyskać. Nikt Mi go nie zabiera, lecz Ja od siebie je oddaję. Mam moc je oddać i mam moc je znów odzyskać” (J 10, 17-18). Wydaje się, że dotyczy to nie tylko momentu śmierci, ale każdej chwili życia. Obietnica pełnej radości, którą daje Jezus, oznacza, że gdy zostaniemy pozbawieni wszystkiego, możemy powiedzieć „mam wszystko”. Przyjaźń z Jezusem jest naszym „wszystkim”. Możemy wtedy za bratem Karolem powtórzyć: „Mój Boże… zagub mnie w sobie”.

Modlitwa

Panie Jezu, zagub nas w sobie i pozwól nam oddać Tobie wszystko, czego kurczowo się trzymamy, aby Twoja radość była pełna w nas.

Rozważa Paweł, osoba świecka, Włoszczowa