Miejscem realizacji tych postulatów może być wspólnota kapłańska. Brat Karol i jego charyzmat radykalnego życia według Ewangelii jest inspiracją do takich zadań.

Przy dzisiejszym pluralizmie proponowanych postaw określenie konkretnego kształtu własnej kapłańskiej duchowości jest rzeczą konieczną. Kapłan, bowiem może „utonąć” w zalewie proponowanych dróg.
Świat obecny potrzebuje braterstwa, by zapewnić pustkę, jaką pozostawia zmaterializowanie życia. Do wytrwania w realizowaniu życia kapłańskiego według Ewangelii kapłan potrzebuje braterskiego wsparcia. Świadomy, że walczy z nim ramię w ramię jeszcze dwóch lub trzech złączonych we wspólnocie braterskiej. Taki ksiądz mobilizuje się, trwa w miłości do Jezusa dla nich i cieszy się czekając na następne spotkanie z braćmi.
Gdzie są dwaj lub trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich (Mt 18,19). Przynależność do wspólnoty nie jest więc sprawą wyboru, ale potrzeby.
Niejeden kapłan nie odszedłby od kapłaństwa, gdyby w trudnych chwilach swego kapłańskiego życia mógł oprzeć się o taką kapłańską wspólnotę.