Bóg z nami

J 1,1-18

Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła. Pojawił się człowiek posłany przez Boga, Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o Światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz posłanym, aby zaświadczyć o Światłości. Była Światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego, którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy. Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: „Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie”. Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało nadane przez Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział. Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył.

Rozważanie

Jak wielką obfitość Swojego słowa daje nam Pan Bóg w tę Uroczystość Bożego Narodzenia. We wszystkich czytanych tekstach, począwszy od tych z Mszy św. w Wigilię, wybrzmiewa niezmierna radość z Narodzenia Jezusa – Emanuela, Boga z nami.
Bóg przychodzi do człowieka, aby z nim zamieszkać. Bóg przychodzi do mnie, aby zamieszkać w mym sercu.
Jest Światłem, które rozprasza moje ciemności, rozprasza mroki moich przygniatających trosk, problemów ze zdrowiem, różnych trudności, które piętrzą się przed mną. On jest Światłem, które ukazuje mi drogę, którą mam kroczyć.
Jest Życiem i obdarza mnie życiem dziecka Bożego, abym dawała w swoim środowisku świadectwo o Jego Miłości do każdego człowieka.
Wobec tak wielkiego daru Twojej, Boże, Obecności wśród nas, klękam wraz ze św. Karolem u stóp Żłóbka w milczącej adoracji Dzieciątka Jezus – Emanuela.

Modlitwa

Dziecię Jezus, proszę Cię, abyśmy potrafili nieustannie, codziennie na nowo, otwierać nasze serca dla Ciebie, abyś mógł w nich mieszkać.

Rozważa Instytut Świecki Życia Konsekrowanego – Fraternia Jezus Caritas