Jesteśmy małymi braćmi Jezusa, czyli członkami zgromadzenia zakonnego na prawach papieskich ustanowionego w 1933 roku przez René Voillaume i czterech innych pierwszych braci, którzy zainspirowani życiem Karola de Foucauld postanowili założyć na pustyni pierwszą wspólnotę monastyczną. Doświadczenia wojny oraz głębsze przeżywanie intuicji br Karola w ostatnich latach jego życia wpłynęły na przeorientowanie charyzmatu pierwotnej wspólnoty w kierunku dzielenia życia ludzi zmarginalizowanych, ubogich i sytuujących się poza Kościołem. Niedługo po wojnie, jak grzyby po deszczu, zaczęły wyrastać małe wspólnoty złożone z kilku braci w najróżniejszych miejscach na świecie. Charakteryzowały się prostotą, podejmowaniem pracy robotniczej w fabrykach i bliskością życia wśród ubogich ludzi, a jednocześnie życiem adoracją Najświętszego Sakramentu i modlitwą wstawienniczą. W ten sposób staramy się żyć do tej pory.  Kościół uznał ten wyjątkowy charakter naszego powołania jako „kontemplacyjny w świecie”.

W Polsce jest nas obecnie siedmiu, w tym trzech już na emeryturze. Na przestrzeni dekad charakter podejmowanych przez nas zawodów się zmieniał, ale wciąż staramy się  wykonywać proste prace, stawiające nas raczej na poziomie niżej sytuowanych pracowników. Mieszkamy wśród ludzi nie podejmując żadnej działalności duszpasterskiej, ale bardziej życiem staramy się nieść Jezusa i Jego Dobrą Nowinę, dzieląc ludzkie trudy, radości i cierpienia.

W Polsce mamy dwie wspólnoty: na warszawskiej Pradze i nieopodal stolicy, w puszczańskiej miejscowości, Truskaw.